ముందు ఆ సీట్‌లోంచి లే !

పూజ్యశ్రీ ఎక్కిరాల భరద్వాజ మాష్టారుగారు ఒకచోట అన్నారు : "ధర్మవిచారణలో ఆత్మవిమర్శకే తప్ప పరవిమర్శకి తావు లేదు" అని ! అంటే ధర్మమంటే ఫలానా అనీ, దాన్ని ఆచరించాలనీ విన్నవారిలో ఎక్కువమంది చేసే పొఱపాటు - అది ఇతరుల్లో ఏమాత్రం ఉందో పరిశీలించి వారిని విమర్శించడం. ఇప్పటిదాకా అలాగే జఱుగుతూ వచ్చింది. ధర్మాలనేవి ఆచరించడానికి కాకుండా మనుషుల్లో అనవసరమైన వాచాలతని, వాగాడంబరాన్ని పెంచడానికీ, వాటి పేరు చెప్పి అవతలివాళ్ళ ముందఱి కాళ్ళకి బందాలెయ్యడానికీ, తద్ద్వారా ఒక విధమైన "ధర్మరాజకీయాలకి" పాల్పడడానికీ మాత్రమే ఉపయోగపడుతున్నాయి. ఇది మిక్కిలి శోచనీయం. మనకి ఒక విషయం తెలిసినంత మాత్రాన దాన్ని ఇతరులకి చెప్పేఅర్హత మనకి స్వయంతంత్రం (automatic) గా సిద్ధించదు. పోనీ, అర్హతల సంగతెలా ఉన్నా, మనం అలా చెప్పగలిగినంత మాత్రాన మనం అవతలివారికి గురువులం గానీ, దేవదూతలం గానీ, దేవుళ్ళం గానీ అయిపోము. చెప్పదగ్గ స్థానంలో ఉన్నా కూడా చెప్పడం పనికిరాదు కొన్నిసార్లు. తెలిసినా/అడిగినా చెప్పడం అనవసరమంటాడు మనువు తన ధర్మశాస్త్రంలో ! అది వేఱే విషయం.

ఇతరులకి చెప్పడం అనే బాధ్యత అత్యంత బాధాకరమైనది. కనుక ఆ బాధ్యతని భగవంతుడు అందఱికీ అప్పగించడు. ఆ బాధని తట్టుకోగలవాళ్ళకే ఆయన దాన్ని అప్పగిస్తాడు. ఎందుకంటే ఈ లోకం ఒక పాత పిచ్చాసుపత్రి. ఇక్కడి రోగుల పిచ్చి బహు పురాతనమైనది. నరనరాలా బహులోతుగా జీర్ణించినటువంటిది. దానికి వైద్యం చేయబోతే మీదపడి కొట్టేవాళ్లే తప్ప "అయ్యో పాపం, నాకు వైద్యం చేయడానికొచ్చాడీయన" అని కృతజ్ఞత వహించి మొక్కేవాళ్ళెవరూ ఇక్కడ లేరు. మీకు వైద్యకట్నం (fees) ఇచ్చేవాళ్ళు కూడా లేరు. ఎలాగూ అదివ్వరు కనుక లాభాపేక్ష లేకుండా వైద్యం చెయ్యాల్సి ఉంటుంది. మీచేత మంచి చెప్పించుకొన్నవారు మిమ్మల్ని హింసించకపోతే అదే వైద్యకట్నంగా, అదే ఒక గొప్ప అదృష్టంగా భావించి "బతుకు జీవుడా" అనుకొని నిమ్మళంగా బయటపడాల్సిన పరిస్థితి ఉంది. మనకేమో వైద్యం రాదు. ఇక్కడ ఉన్నవాళ్ళు వట్టి పిచ్చోళ్ళని గుర్తుపట్టేటంత పరిజ్ఞానం మాత్రమే మనకుంది. ఆ మాత్రం దానికే మనం అమాంతం వైద్యావతారమెత్తడం సమంజసం కాదేమో.

భగవాన్ శ్రీరామకృష్ణ పరమహంస దీని గుఱించి అనుగ్రహ భాషణం చేస్తూ "ఇతరులకి చెప్పాలంటే భగవంతుడి నుంచి లైసెన్సు తీసుకోవాలి" అని తెలియజేశారు. చాలా గొప్ప లైసెన్సు అది. ఊరికే రాదు. జన్మజన్మల ఉపాసనా, తపస్సూ ఉంటేనే తప్ప ! మనలాంటివాళ్ళు ఎంత చెప్పినా ఎవరి హృదయకవాటాలూ తెఱుచుకోవు. ఎవఱి మేధాకమలమూ వికసించదు. మనం ఎన్ని ఉపన్యాసాలిచ్చినా ఎవఱి జీవితమూ మారదు. మనం ఎంతగా మాట్లాడితే అంతగా సరికొత్త సమస్యలు తలెత్తడమే తప్ప ఏ పాత సమస్యా పరిష్కరించబడదు. కానీ ఆ లైసెన్సున్న వ్యక్తులు మాత్రం ఒక్క వాక్యం ఉచ్చరించగానే జీవితాలే మారిపోతాయి. లోకమే తలకిందులవుతుంది. తమ తపశ్శక్తితో భగవంతుడి దగ్గఱ చనువు సంపాదించిన మహనీయుల వాక్కులలోని రాజముద్ర అది.

శ్రీ బుద్ధభగవానుల జీవితచరిత్రలో తారసిల్లే అంగుళిమాలుడనే హంతకుడి గుఱించి చాలామంది వినే ఉంటారు. అతని అసలు పేరు అహింసకశర్మ. చాలా మేధావి. గురుకులంలో మిగతా అందఱు విద్యార్థులకంటే ముందుండేవాడు. అది సహించలేని అతని సహాధ్యాయులు అతనికీ, గురుపత్నికీ అక్రమసంబంధాన్ని అంటగట్టి అపప్రచారం చెయ్యడంతో అతన్ని గురువుగారు అర్ధాంతరంగా గురుకులంలోంచి వెళ్ళగొట్టారు. అతను ఇల్లు చేఱుకొని, జఱిగినదాన్ని తల్లిదండ్రులు అర్థం చేసుకుంటారనుకొని వారికి వివరించబోతే వాళ్ళు కూడా పూర్తిగా వినకుండా, అతన్ని నమ్మకుండా ఇంట్లోంచి వెళ్ళగొట్టారు. అహింసకశర్మ అందఱి దృష్టిలోను అకారణంగా నేఱస్థుడయ్యాడు. అతనికి జీవితం దుర్భరమైంది. అతను సమాజం మీద కక్ష గట్టాడు. అడవికి చేఱుకొని ఆ దారిన పోయేవాళ్ళందఱినీ చంపి ఉన్నదంతా దోచుకునేవాడు. తన చేతిలో చచ్చిపోయినవాళ్ళ చేతి బొటనవ్రేళ్ళు నఱికి మాలగా మెడలో ధరించేవాడు. అందువల్ల అతనికి అంగుళిమాలుడు అని పేరొచ్చింది. అలా కొన్ని వేలమంది అతని చేతిలో నిహతులయ్యారు. ఆఖరికి ఆ దారిగుండా శ్రీ బుద్ధభగవానులు ప్రయాణించడమూ, ఆయన్ని కూడా చంపి దోచుకుందామని అనుసరించిన అంగుళిమాలుడు ఆయన మహత్త్వానికి దాసోహం అని బౌద్ధభిక్షువుగా మారడమూ చరిత్రప్రసిద్ధమే.

ఈ వృత్తాంతంలో తథాగతుల మహత్త్వం కంటే ఎక్కువగా మనం గమనించాల్సింది - అంగుళిమాలుడు నిజంగానే తప్పుచేశాడని భావించిన ఆ కాలపు సామాజికులు తమని తాము ఏ విధంగా గురువు స్థానంలోను, దేవుడి స్థానంలోను కూర్చోబెట్టుకున్నారనేది. గురువుగారి గురుత్వం అతని శిష్యత్వాన్ని చెడగొట్టింది. తల్లిదండ్రుల దైవత్వం అతనిలోని మానవత్వాన్ని చంపేసింది. ఇహ ఆ గురుత్వం దేనికి ? ఆ తల్లిదండ్రుల దైవత్వం దేనికి ? అంతా వృథా. అతను నిజంగానే తప్పు చేసినా, దానిమీద తీర్పులిచ్చే అధికారమూ, ఆ ప్రాతిపదిక మీద అతన్ని వెలేసే అధికారమూ వాళ్ళకు ఉన్నాయా ? అని ! అంగుళిమాలుణ్ణే కాదు, అలా తప్పు చేశారనుకున్న ప్రతివారి విషయంలోను మన పూర్వులు తమకు లేని అధికారాల్ని కట్టబెట్టుకోవడం వల్లనే ఈనాడు మనం దేశంలో కోట్లాదిమంది అస్పృశ్యుల్ని చూస్తున్నామేమో ! తప్పులు తప్పులే. అవి ఎప్పటికీ ఒప్పులు కావు. కానీ ఆ మాట ఇతరులకి చెప్పడానికి మన తపశ్శక్తి సరిపోదు. మనకి లైసెన్సు లేదు.

ఇహ లేద్దాం. ఈ అన్యాయ, అనధికార గురుపీఠాన్ని, మనం అక్రమంగా ఆక్రమించుకున్న దేవుడి సీటుని ఖాళీ చేద్దాం. మన మొహాల్ని మనం ఒకసారి అద్దంలో చూసుకుందాం.

ఆధ్యాత్మికోన్నతి ఎలా కలుగుతుంది ?

Absolute emptiness is the end of all religion. Stuffing mind and life with all sorts of things goes against this. Stuffing this way, you can still be a believer but not a serious practitioner. When we could feel proud of our emptiness in stead of our full-ness, we will have reached the height of all spirituality.

సాధన దంతమంజనం (Tooth paste) లాంటిది. పళ్ళు తోముకున్నాక దాన్ని కూడా పుక్కిలించి ఉమ్మివేయక తప్పదు. అత్యున్నతస్థాయి ఆధ్యాత్మికత నాస్తికత్వాన్ని పోలి ఉంటుంది, "ముదిమి రెండవ బాల్యము" అన్నట్లు. కానీ అది నాస్తికత్వం కాదు. షిరిడీ సాయిబాబా తమ కాళ్ళతో నిప్పుకట్టెల్ని సవరించేవారు. సాధారణ మానవులు అలా చేస్తే అది నాస్తికత్వమే. కనుక సాధకులకు వర్తించే నియమాలూ, విశ్వాసాలూ అంతకంటే పైస్థాయివాళ్ళకి వర్తించవు. కాని వారు కూడా బాహ్యంగా సాధకుల లాగానే మాట్లాడుతూ, ప్రవర్తిస్తూ ఉండాలి. కిందిస్థాయివాళ్ళ దగ్గఱ పైస్థాయి మాటలు మాట్లాడితే వాళ్ళు శూన్యవాదులూ, నాస్తికులూ అవుతారు. చిన్నపిల్లలతో శృంగారం గుఱించి మాట్లాడడం లాంటిది అది. వేమన చేసిన పొఱపాటు ఇదే. అది ఎంతవఱకూ వెళ్ళిందంటే ఆయన్ని కూడా తమలాంటి నాస్తికుడని నాస్తికులు భ్రమపడే దాకా ! 

"హిందూ ఆధ్యాత్మికత ఎందుకని ఇంత గజిబిజి, సంక్లిష్టం ? మతం ఇంకా సింపుల్ గా ఉండొచ్చు గదా ?" అని అడుగుతారు కొందఱు. కానీ ఇదే తరహా ప్రశ్న ఇతర విషయాల గుఱించి వేయరు. మతమంటేనే ఈ లోకువ. "గణితశాస్త్రం ఎందుకని ఇంత గజిబిజి, సంక్లిష్టం ? కాస్త సింపుల్ గా ఉండొచ్చు గదా ? భౌతికశాస్త్రం ఎందుకింత గజిబిజి, సంక్లిష్టం ? కాస్త సింపుల్ గా ఉండొచ్చు గదా ? సాఫ్టువేర్లు ఎందుకింత గజిబిజి, సంక్లిష్టం ? కాస్త సింపుల్ గా, చిన్నపిల్లవాడు కూడా కార్యక్రమణ (Programming) చేసేలా ఉండొచ్చు గదా ?"

మతపు సంక్లిష్టత (complexity) ఎవఱి సృష్టీ కాదు. ఆ జ్ఞానం సహజంగానే చాలా జటిలమైనది, చాలా గహనమైనది. దాన్ని పూర్వఋషులు మన కోసం చాలా చాలా సరళీకరించారు. అయినా అది ఇప్పటికీ సామాన్యమానవుల అవగాహనకి అందుబాటులో లేదు. బహుశా ఎప్పటికీ ఉండదు. ఉండబోదు. మతం కడుపు నిండినవాళ్ళ కులాసా కాలక్షేపం కాదు. కడుపు నిండకపోవడం చేతనే మనిషిలో జీవితం గుఱించిన అంతర్మథనం మొదలైంది. "అనుకున్నది అనుకున్నట్లుగా ఎందుకు జఱగడం లేదు ?" అని ! 

పరమార్థాన్ని సాధించడం కోసం అవసరమంటూ శాస్త్రాల్లో చెప్పిన నియమాలు - ఉదాహరణకి, ఏకాంతవాసమూ, బ్రహ్మచర్యమూ, ఉపవాసాలూ, శమదమాదులూ, బ్రాహ్మీముహూర్తపు సాధనలూ - వీటిని నిబంధనలు (Rules) గా, నిర్బంధంగా చూడడం పొఱపాటు. ఇవి ఆత్మజ్ఞానం అనే సంఘటన జఱగడానికి దోహదపడే సానుకూలాలు (favorable circumstances) మాత్రమే. ఇవన్నీ వాటంతట సమకూడిన ఒకానొక అఱుదైన క్షణంలో మనిషిలో తటాలున అనుకోకుండా ఆత్మజ్ఞానం మెఱుపులా మెఱుస్తుంది. అంటే, ఉదాహరణకి - ఇంద్రధనుస్సు కనిపించాలంటే, ఎండ పడుతూ ఉండాలి. చిఱుజల్లు కుఱుస్తూ ఉండాలి అన్నట్లు ! కృత్రిమంగా ఎండా, చిఱుజల్లూ ఏర్పాటుచేస్తే అది Lab experiment అవుతుంది తప్ప ఇంద్రధనుస్సు అవ్వదు. అలాగే శాస్త్రంలో చెప్పారు గదా అని పై లక్షణాల్ని బలవంతాన అలవఱచుకుంటే ఆత్మజ్ఞానం కలగదు. 

ఎందుకంటే, వీటిల్లో ఏ లక్షణమూ ఒక్క జన్మలో సిద్ధించేది కాదు. అలాంటిది, అన్ని లక్షణాలూ ఒనగూడాలంటే ఎన్ని జన్మలు పట్టుతుందో ఆలోచించండి. దీని పూర్వాపర ప్రక్రియని సక్రమంగా అర్థం చేసుకోవాలి. మనకున్న ప్రతి లక్షణం వెనుకా ఒక సంస్కారం, మన ప్రతిసంస్కారం వెనుకా ఒక ఆచరణ, ప్రతి ఆచరణ వెనుకా ఒక గుర్తోదయం (Realization) ఉంటాయి. అలాంటి అనేక గుర్తోదయాల యొక్క సమాహార రూపంగా ఒక జన్మలో ఆత్మజ్ఞానం సిద్ధిస్తుంది.

ఐర్లాండ్ వైద్యుల మతవాదం!

ఐర్లాండ్ వైద్యుల మతవాదం!
'ఇది కేథలిక్ దేశ' మంటూ వ్యాఖ్య..
గర్భస్రావానికి తిరస్కృతి
భారతీయురాలి మృతి

లండన్, నవంబర్ 14: గర్భస్రావం చేసేందుకు వైద్యులు తిరస్కరించడంతో భారతీయ దంత వైద్యురాలు సవితా హలప్పనవర్ (31) ఐర్లాండ్‌లో దుర్మరణం పాలయ్యారు. గాల్‌వే యూనివర్సిటీ ఆస్పత్రిలో అక్టోబర్‌లో ఈ మరణం సంభవించిందని 'ఐరిష్ టైమ్స్' పత్రిక బుధవారం వెల్లడించింది.

గాల్‌వేలోని బోస్టన్ సైంటిఫిక్‌లో ఇంజినీర్‌గా పని చేస్తున్న ప్రవీణ్ హలప్పనవర్ భార్య సవిత.. తనకు గర్భస్రావం జరిగిందని, తన గర్భంలోని పిండాన్ని తొలగించాలని వైద్యులను కోరింది. తమది కేథలిక్ దేశం అని చెబుతూ అక్కడి వైద్యులు అబార్షన్ చేసేందుకు తొలుత నిరాకరించారు. తరువాత మృత శిశువును తొలగించారు. అప్పటికే సవిత మర ణించింది. ఈ ఘటన అక్టోబర్ 28న జరిగింది

శ్రద్దాంజలి

GORAKSHA SAMITHI- 7 november 2012 wednesday, Shradhanjali Karyakram (Shaheed Gou bakthowki) at Shree Sanatana dharma sabha, Begum bazar, Hyderabad.A.P.

( 1966 anti-cow slaughter agitation was the agitation in 1966 to demand a ban on the slaughter of cows in India, as enshrined in the Directive Principles of State Policy in the Constitution of India. Among others, the Shankaracharya fasted for the cause. The agitation culminated in a massive demonstration outside Sansad Bhavan in New Delhi on 7 November 1966 (As per Hindu Panchang, Vikram Samvat, Kartik Shukla Ashtami, famously known as Gopashtami among Hindus ).

The Prime Minister did not accept the demand for a ban on cow slaughtering. Instead police fired on the peaceful rally, killing many Sadhus in the firing. The Home minister, Gulzarilal Nanda, resigned, taking responsibility for the administration's failure to maintain law and order.)

G.Hanmanth Rao

President

Goraksha Samithi,

T.Yadhagira Rao

Org Sec.

Govamsha Rakshana Samvardhana Parishad.

Pukraj Joshi, Sridhar Yadav, Bharath and Lodh Divyang Singh Jamedar.others

వినోదం పేరుతో ఎంత దిగజాఱడానికైనా రెడీ !

మొదటి సభ్యుడు :

మోహన్ బాబు తన సినిమాలో ఒక సామాజిక వర్గాన్ని (బ్రాహ్మణుల్ని) కించపఱచడాన్ని మనమందఱమూ ఖండించాలి. ఇలాంటి చర్యలు హిందువుల ఐక్యాన్ని దెబ్బతీస్తాయి. మోహన్ బాబు మిషనరీ (YSR) కుటుంబంతో సంబంధం కలుపుకున్నప్పుడే అతను ఒక హిందువుగా, కుల హిందువుగా అర్హత కోల్పోయాడు. ఇలా మత/కుల భ్రష్టులు అయినవారు, తమ పాత కులపు ముసుగులో హిందువుల ఐక్యాన్ని ఛిన్నాభిన్నం చేస్తున్నారు. ఇలాంటి వారికి కులమూ మతమూ అనేవి ఉండవు. డబ్బూ, అధికారమూ కావాలి. దానికోసం ఏమైనా చేస్తారు. తల్లినే తార్చే రకాలు. మతము మారినవారు తమ హిందూ పేర్లను, హిందూకులాన్ని ఒక పావుగా వాడుకుని హిందువుల ఐక్యాన్ని పాడుచేస్తున్నారు. ప్రపంచ వ్వాప్తంగా మిషనరీల వ్యూహంలో, పాత పేగన్ల (కొత్తగా మతం మారినవారి) పాత్ర గణనీయమైనది. పేగన్ల (ఉదా : హిందువుల) సమాజాల్లో, దేశాలలో అల్లర్లూ, ఘర్షణలూ, సామాజిక అసమతూకాన్ని  చొప్పించడానికి, మిషనరీలు ఇలాంటి (మోహన్ బాబులాంటి) వారిని ఉపయోగిస్తారు తమ చేతికి మట్టి అంటకుండా. 

ఇది జగన్ వ్యూహంలో కూడా ఒక భాగమైతే ఆశ్చర్యపోనక్కఱలేదు.  హిందువులను కులాలవారీగా ఇంకా విడగొట్టాలి అంటే, వారి మధ్య గొడవలు సృష్టించాలి. మోహన్ బాబు సినిమా అలాంటి ఒక ప్రయత్నం అని తెలుస్తోంది. మోహన్ బాబు జగన్ తొత్తు అని చెప్పకనే తెలుస్తోంది. ఒక బలమైన సామాజిక వర్గంవారు ఇప్పటికే జగన్ చేతిలో ఉన్నారు. మిగిలిన "ఇంకో బలమైన సామాజిక వర్గాన్ని" కూడా ఇతర కులాలనుండి విడగొడితే, TDP పతనమవుతుంది. కాంగ్రెస్  anti-incumbency వల్ల పతనమవుతుంది. జగన్ మఱియు మిషనరీలు అధికారాన్ని చేజిక్కించుకోవచ్చు. ఆ తరువాత మతమార్పిడులు త్వరితగతిన చేసి కిరస్తానీల సంఖ్య పెంచుకోవచ్చు. మిషనరీల యొక్క ఇలాంటి నీచమైన ఎత్తుగడలను హిందువులు గ్రహించి తమ ఐక్యాన్ని కాపాడుకోవాలి. ఇంత కంటే ఎక్కువ పరీక్షా సమయాలు రావచ్చు. వాటిన్నింటినీ తట్టుకున్నప్పుడే హిందువులు తమ మనుగడను కొనసాగించగలరు. లేకపోతే హిందువుల మనుగడ కష్టసాధ్యమే. 

రెండో సభ్యుడు :

మోహన్ బాబు ఇలా చేయటం ఇదే మొదటిసారి కాదు మాష్టారూ !ఇంతకు ముందు అనేకమార్లు ఇలాగే చేశాడు. ఏవైనా కులాలను కించపఱుస్తూ సినిమాలు తీయటం హేయం. ఖండించాల్సిన అవసరం ఎంతైనా ఉంది.

మొదటి సభ్యుడు :

ఎవఱైనా హిందువుల మనోభావాలను కించపఱుస్తూ ఉంటే, వారిపై న్యాయపరంగా చర్యలు తీసుకోవడానికి హిందువులకు ఒక సంస్ఠ కావాలి. అలాంటివి ఇప్పటికే ఉంటే అవి సరిగా పనిచేస్తున్నట్లు లేదు. ఈ ప్రక్రియను క్రియాశీలకం చేయాలి. "All India Hindu Human and Legal Rights Protection Authority" అని ఒకదానిని ఏర్పఱచి, తగు ఆర్థిక సంపత్తినీ, పూర్తికాలిక ఉద్యోగుల్నీ మఱియు ఇతర వనర్లనీ దానికి ఇవ్వాలి. విడివిడిగా చాలామంది ప్రయత్నాలు చేస్తున్నారు. ఉదాహరణకు, డా. సుబ్రమణ్య స్వామి, ఇంకా ఇతరులు. కాని అవి అంత సమర్దవంతంగా పనిచేయవు. అదేదో సామెత చెప్పినట్లు, ప్రతిసారి, మొదలుపెట్టాలి అంటే, అది అంత సమర్థవంత ప్రక్రియ అవ్వదు. ప్రతి హిందువూ (లేక గుంపు) తాను సమస్యలలో ఉన్నప్పుడు వ్యక్తిగత హోదాలో పరిష్కరించుకోవాలి అంటే, అది అయ్యేపని కాదు. Each Hindu doesn't have to invent the wheel every time. This is very inefficient process. 

అతి ముఖ్యమైనది ఏమంటే, ఈ సెలబ్రిటీలలో ఎక్కువమంది, హిందూ పుట్టుక పుట్టినా, వారికి హిందూమతం, కులం, సంప్రదాయాలు, భాషలపై అభిమానం ఉండదు. వీరు కమ్యునిష్ట్ లుగానో, కిరస్తానీలు గానో, సెక్యులర్ లు గానో, ప్రాంతీయవాదులుగానో రూపాంతరం చెంది ఉంటారు (హిందూ పేరు, హిందూ కుల ముసుగులో). వీరు చేసే వెధవ పనులను, అదే సామాజిక వర్గానికి చెందిన హిందూ సామాన్యులపైకి project చేయరాదు (ఇలా జఱగాలనేదే హిందూ శత్రువుల అసలు ఉద్దేశ్యము). ఇలాంటివారికి డబ్బూ, అధికారమూ, పేరూ మాత్రమే కావాలి. హిందువుల మధ్య చీలికలు తీసుకు రావడానికి ఇలాంటి వారు మిషనరీలకు తొత్తులుగా పనిచేస్తారు. ఇలాంటి సంఘటనలు ముందుముందు ఎక్కువగా జఱగవచ్చు మిషనరీల ప్రోద్బలముతో !

I think we should collect some funds to support legal action against మోహన్ బాబు. This kind of nonsense against Hindus should not go unanswered. In all this, where is the Hindu leadership hiding? Did it exist at all ?

మూడో సభ్యుడు :

బాధ్యత లేనివాళ్ళు చిన్నపిల్లల కిందే జమ, వాళ్లు వ్యక్తులైనా, సామాజిక వర్గాలైనా ! మోహన్ బాబు పిచ్చివేషాల వెనక అతను లేడు. చాలా పెద్ద యెత్తున వ్యాపించిన సామాజిక బాధ్యతారాహిత్యం ఉంది. తెఱమీదా, తెఱ వెనకా అది భారీస్థాయిలో ఉత్పత్తి చేస్తున్న వెకిలి క్యారెక్టర్లు ఉన్నాయి. శరీరంలో ఒక వేలు నొప్పిపెడుతున్నా సరే, మొత్తం శరీరమంతా మూలపడుతుంది, ఏ పనీ చేసుకోలేని విధంగా ! అలాగే ఒక చిన్న సామాజిక వర్గాన్ని బాధించినా సరే, అది కాలక్రమంలో పెద్ద క్యాన్సరుగా మారుతుంది. దీనికి ఉదాహరణగా అస్పృశ్యవర్గాలనే తీసుకోవచ్చు. దీని మూలాలు సంస్కృతిలో ఉన్నాయి. ఎంత డబ్బున్నా Mentally retarded గా మారిన సామాజిక వర్గాల్ని పెద్దవాళ్ళని చేయాలి. బాధ్యత తెలుసుకునేటట్లు చేయాలి. అందుకే హిందువులందఱికీ ఉపనయనమూ, బ్రహ్మోపదేశమూ, నిత్యానుష్ఠానమూ సర్వసామాన్యం చేయాలనుకుంటున్నాను.

నాలుగో సభ్యుడు :

రజనీకాంతూ, మోహన్ బాబూ వేషాలకోసం వెతుక్కునే రోజుల్లో తప్ప తాగి పాండీబజారు రోడ్ల మీద కొట్టుకునేవాళ్ళు ..ఇందులో రజనికి తొందఱగా జ్ఞానోదయం అయ్యింది. కాని ....చవకబారు మోహన్ బాబుకి .....కిందకి అఱవై వస్తున్నా ....పొగరు తగ్గలేదు మఱి !

మూడో సభ్యుడు :

మోహన్ బాబు సినిమాల్లోనే కాదు, నిజజీవితంలో కూడా విలనే అని పేరు. ఇష్టం లేనివాడినల్లా అక్కడికక్కడే భౌతికంగా చావచితక కొట్టడం అతని నైజం. చాలా సంవత్సరాల క్రితం తెలుగుదేశం ఎమ్మెల్యే శంకర్ రెడ్డిని చావగొట్టడంతో ఆగ్రహించిన చంద్రబాబునాయుడు మోహన్ బాబుని పార్టీకి దూరంగా ఉంచడం మొదలుపెట్టాడు. అప్పట్నుంచీ నాయుడుమీద కక్షగట్టిన మోహన్ బాబు కాంగ్రెస్ కీ, YSR కుటుంబానికీ దగ్గఱ కావడం మొదలుపెట్టాడు వియ్యం కూడ కలుపుకున్నాడు. కనుక ఈ వ్యక్తి వేస్తున్న వెఱ్ఱిమొఱ్ఱివేషాలకి ఒక కులాన్ని నిందించడం సరికాదు.

అతను మొదట ఒక స్కూల్ లో ఉపాధ్యాయుడుగా పని చేసే రోజుల్లో అతనిలో ఉన్న "ఈ తత్త్వాన్ని" గమనించి అప్పట్లో ఆ పాఠశాల ప్రధానోపాధ్యాయుడైన బ్రాహ్మణుడొకాయన అతన్ని డిస్మిస్ చేశాడు. "అది తన కులం వల్లనే చేశా" డని ఇతను గోలపెడతాడు తప్ప తాను అక్కడ ఏం చేశాడో చెప్పడు.

పసిపాపపై పాస్టర్ అత్యాచారం

ఓర్వకల్లు, నవంబర్ 3: మూడేళ్ల చిన్నారిపై ఓ పాస్టర్ అత్యాచారానికి పాల్పడ్డాడు. ఈ ఘటన కర్నూలు జిల్లా ఓర్వకల్లు మండలం హుసేనాపురం గ్రామంలో శనివారం జరిగింది. గ్రామంలోని బైరెడ్డి కాలనీలో ఓ ప్రార్థనా మందిరంలో ప్రసాద్ పాస్టర్‌గా పనిచేస్తున్నాడు. సమీపంలోనే ఉంటున్న 3 ఏళ్ల బాలికను ఇంట్లోకి తీసుకెళ్లి అత్యాచారం చేశాడు.

చాలా సమయం అయినప్పటికీ పాప తిరిగి రాకపోవడంతో తల్లి పాస్టర్ ఇంట్లోకి వెళ్లి చూసి ఒక్కసారిగా హతాశురాలైంది. గట్టిగా కేకలు వేసేసరికి పరిసరాల్లో ఉన్న వారందరూ అక్కడికి చేరుకున్నారు. ఇది చూసి ప్రసాద్ పారిపోయేందుకు యత్నించాడు. కాలనీ వాసులు అతడిని పట్టుకుని చెట్టుకు కట్టేసి దేహశుద్ధి చేశారు. అనంతరం ఓర్వకల్లు పోలీసుస్టేషన్‌లో అప్పగించారు. బాలికను చికిత్స కోసం ఆస్పత్రి తరలించారు. 

www.andhrajyothy.com       4-11-2012

Hindutva Followers should boycott Gurazada

I

 kept wondering for all my life-time: why do people carry Gurazada Apparao on their shoulders, showering the man bygone with the choicest epithets ever coined ? Why do they force us to accept him as a larger-than-life figure, some sort of a divine redeemer that has mercifully descended down on the Earth to lift us up from our dark hellhole of ignorance and depravity, a messenger direct from God ? What is humanly so special and noble about him, at least by judging him from the perspective of his own times ? What is that active part of his life that should make this grand Telugu nation indebted to him forever ? What is the particular instance of social change which we can not help squarely attributing to him ? A serious perusal of his literature and biography offered me no satisfactory answers, but presented me with more of questions.

It is important to understand that the ghost of Gurazada did not command this pontifical status before independence though he breathed his last way back in 1915. It was only after independence, during the haydays of Progressivism that this Gurazada cult came to be sponsored by successive anti-Hindu governments through language text books.

I am yet to discover what additional idea or ideal he preached differently from the essence of the standard smear campaigns carried out on India and Hinduism by the British, the Christian evangelists and more importantly, their pointman Macaulay. At every step, Gurazada sided with them in rejecting India’s wisdom.

కన్ను గానని వస్తుతత్త్వము

కాంచ నేర్పరులింగిరీజులు

కల్లనొల్లరు వారి విద్యల

కఱచి సత్యము నరసితిన్.

He went on to ridicule India’s traditional education in Kanyasulkam where a Brahmin student was depicted as dropping his Pancha kaavya learning in favour of joining an English school. “...కింపురుషశ్చుచుంబ. ముద్దెట్టుకున్నాడట, ముక్కట్టుకున్నాడు కాదూ ?” These derisive lines inserted by the playwright there actually reflect his own contempt for Indian system of schooling. Every country has and should have this sort of parellel or twin system of education. You need not insult one of them in support of another. But Gurazada woefully lacked the requisite commonsense, polish and culture to appreciate this fact. This bad culture is because “వారి విద్యల కఱచి....” 

Also, as for matters of patriotism, I curiously find that people tend to instal him on a high pedestal on par with the likes of Alluri Sitarama Raju who gave away his life for the nation. By his own hypocritical proclamation, “దేశమంటే మట్టి కాదోయ్, దేశమంటే మనుషులోయ్” But how come on earth a man like Gurazada so much filled with deep-seated contempt, hatred and negative bias against the fellow natives, their history, culture and traditional wisdom can become a patriot ? He set standards for the art of making fun of everything Indian. He apparently never missed an opportunity to indulge in this unpatriotic vocation. Ever thought what good will come out of such persons for the nation ? Hypocrisy or contradictions in this man remain to be understood before anointing him as a star patriot notwithstanding a few sporadically appearing positive lines of his like : “దేశమును ప్రేమించుమన్నా, మంచి అన్నది పెంచుమన్నా” Like every other Telugu schoolboy, I too grew up listening to these lines over and again and, like every other schoolboy, I too was given to carrying an impression that the poet who wrote these lines must be a hardcore patriot. But I feel, lines such as these were blown out of proportion to elevate him in the public, while actually a corresponding depth of nationalistic spirit is conspicuous by its absence in his other writings.

The fact remains that he was hypersensitive to even the mildest criticism of the British empire, which he deemed to be an unpardonable crime. Note one particular instance of his intolerence of the patriots of the day and how he chose to threaten them in one of his English poems:

Lives of moderates all remind us

We should wisely keep from crime

Open sedition only finds us

Shelter in a far off clime

Let us then line up and speaking

Speaking at a furious rate

Not always some benefit seeking

Learn to be loyal and to wait.

Even now, we will be living under the British, had we taken this masterpiece of advice seriously.

Another thing I find very funny is - many in our country were tricked into identifying Gurazada with the movement of colloquial writing. It only shows how far the devotees of Gurazada went in desperately deifying that man and crediting him with pioneering a thing for which he was not at all responsible. In doing this, they did not hesitate  to cover up a vast corpus of literary evidence available to the contrary. For example, Kaasi majilee kathalu which was originally written in the colloquial Telugu by Sri Madhira Subbanna Deekshitulu was contemporaneous to Kanyasulkam. Even Sri Kandukuri Veeresalingam employed colloquial Telugu in many of his plays. In fact, we find a number of South Indian Telugu works using colloquial speech for writing long before the afore-mentioned works appeared.

Gurazada is also very much useful as a convenient and potential weapon for every hue of Brahmin-haters to beat the soft community of Brahmins with, while the same discre-pencies abound in all castes. His writings provided the much-needed fodder for the fire of anti-Brahminism in the society. His thoroughly one-sided negative depiction blocked all our sympathetic and insightful understanding of his contemporary Brahmin society. The Brahmin characters he wrote about were all confirmed rogues, scoundrels and rascals, or at times, absolute stupids, idiots and charlatans with the exception of a negligible few probably in whom he visualized himself. The man who did this is no more, but his witness remains the Gospel for all anti-Brahmin elements. His mediocrity would have been long forgotten behind the dusty rusty rickety book shelves but for the perceived merits of his anti-Brahminism.

The Brahmins in those times were no villains, They had just wanted to continue as Nitya agnihotris (daily fire-worshippers). Huge age difference existed between husbands and wives in all castes in those days, not just among Brahmins. For the purpose of Nitya agnihotram (daily fire-worship), Brahmins compulsorily needed wives as per the vedic injunctions. But the consequences can not be blamed on them, as life-span was indeterminate in those days.  Generally people assumed that they would live longer by the example of their forefathers, which, at times, proved otherwise. 

For all the villainy portrayed of the Brahmins, people tend to conveniently forget the conditions of abject poverty in which the community lived in those days which actually compelled them to send their littles ones away with over-age grooms. This poverty was actually imposed on them by the policies of the East India Company which used to confiscate the properties of Hindu monasteries and temples by an Act.  Gurazada would have done well to go into the actual causes of bride price instead of glossing over these economic facts by wrongfully painting such parents as fairly well-to-do and greedy so that no one would have any sympathetic understanding of the real situation prevailing.

Blatant falsehoods laced with gigantic exaggerations appear to have been spread to justify this unfair and unrealistic portrayal of the-then Brahmin community, thereby highlighting Gurazada’s contribution to tackling an essentially non-issue. In the film version of Kanya sulkam for instance, a 90-year old Brahmin was shown as the bridegroom for 14-year old Poornamma, in total oblivion of the fact that Nitya agnihotris were not such idiotic numskulls to indulge such things. They were in fact, highly learned men in positions of public responsibility to teach good and bad to the people in their respective villages. Besides, unlike in the present times, they used to live in very big joint families and therefore, one could indulge in such a practice only at peril to one’s own moral authority.

Bride price too existed in all communities, not just among Brahmins in those times, but with different nomenclatures. It was known with a Sanskrit term 'kanyaa sulkam' among Brahmins and with a Telugu term oli among other communities. Then, why single out one particular community for his campaign of black painting ?

Note that he was the first native in the history of Andhra to don the mantle of the Christian missionaries in disparaging the Hindus in general and Brahmins in particular. You can understand clearly why he is celebrated with so much fanfare by all anti-Hindu and anti-Brahmin elements in this State. He had accomplished for them what they were unable to do themselves. The social devastation and disintegration wrought by his writings are permanent. The society he depicted no longer exists. But the anti-Brahmi-nism and anti-Hindu sentiments and the consequent in-fighting among castes - all bred by him do still live on as vibrant forces. He was no reformer and not on record reforming anyone. 

Someone can not be great just because he entertained you. Gurazada did really never bother to understand the top or bottom of anything or fight for anything in reality like Veeresalingam or Alluri Sitarama Raju. Fighters are known to incur the wrath of their detractors and suffer their inquisitions. But whose wrath did Gurazada actually suffer in his life ? Given his own deeply ingrained fanatical sub-sectarianism, it was actually him who was in dire need of reform. Most of his sarcasm apparently stemmed from this personality trait, I believe. It makes his so-called self-identification with the underdog a plain eyewash as well as a hilarity. He just sat pretty in a corner busily blackening pieces of white paper. Caricaturing, lampooning, badmouthing and black-painting an entire community for years. Even genuine social reformers like Veeresalingam are laudable for their noble intentions. But, I believe nothing had happened on account of their efforts, Change in the society would have come anyway with or without them. Such was the force of the times. 

Evidently, style can not vouch for someone's depth or nobility of his intentions. Fervently hope for the day when people stop worshipping and lionizing these false prophets and hate-mongers like Gurazada. Also, I pray for the day when people come to realize that society lies high above individuals, and that the genre of writings prejudicial to the long-term interests of national pride, social harmony and communal peace deserve to be discarded forthwith, notwithstanding thier explicitly stated lofty objectives or crafty style component.  Making people like Gurazada a part of our curriculam, as is done at present, does untold harm to the cause of patriotism. 

శరణాగతే అవినీతికి మందు

"నాక్కొంచెం నమ్మకమివ్వు"

ఇది ఈ మధ్యకాలంలో బాగా ప్రచారంలోకి వచ్చిన నినాదం. సెక్యులరిజమ్ పేరుతో, శాస్త్రీయ దృక్పథం పేరుతో దేన్నీ నమ్మొద్దని, లౌకికంగా ఆలోచించమనీ మనుషులకి చిన్నప్పట్నుంచి గ్యాసుకొట్టాక ఇహ నమ్మకాలు ఎక్కణ్ణుంచి వస్తాయి ? ఉన్న నమ్మకాలన్నీ పోయి మనుషుల్లో స్వార్థం పెఱుగుతుంది (పెఱిగింది). మూఢనమ్మకాల్ని పారద్రోలే పేరిట మంచి నమ్మకాల్ని కూడా పారద్రోలుతున్నారు, పొలాల్లో ఎండోసల్ఫాన్ వేస్తే పురుగులతో పాటు మనుషులు కూడా చచ్చినట్లు ! స్వార్థం పెఱిగిన సమాజంలో మనుషులు మానసికంగా ఒంటరివాళ్ళయిపోతారు. ఎంతగా ఒంటరివాళ్ళవుతారో అంతగా అభద్రతాభావన హెచ్చుతుంది. అభద్రత హెచ్చేకొద్ది మానసిక స్థైర్యం కోసం ధనాన్ని ఆశ్రయించడం కూడా ముమ్మరమవుతుంది. మనసు ధనం కోసం వెంపరలాడేకొద్దీ ఎంత సంపాదించినా చాలదనిపిస్తుంది. అలా అనిపించాక ఏం చేశైనా సరే, ఇంకా సంపాదించాలనిపిస్తుంది. ఎవరో ఏదో సంపాదిస్తున్నారని మనం కూడా అలా సంపాదించాలనుకోవడం. అందుకని ఒంట్లో ఓపిక ఉన్నా లేకపోయినా, దారి తెలిసినా తెలియక పోయినా, ఒకవేళ మనం అనుకున్నట్లు సంపాదించగలిగితే దాన్తో మనం ఏం చెయ్యాలనుకుంటున్నామో మనకే అర్థం కాకపోయినా గుడ్డెద్దులా ఆ చేలో పడి పోవడం. ఇదొక అంతులేని అగాధపు ఊబి. ఇదొక నిరంతర అశాంతిమయమైన, పైకి జబ్బులా కనిపించని మానసిక జబ్బు.

"డబ్బు, డబ్బు, డబ్బు" అని జపం చేస్తే డబ్బొస్తుందా ?

ఎవరి డబ్బో చూసి మనం ఆబగా లొట్టలేస్తే మనకి డబ్బొస్తుందా ?

డబ్బు సంపాదించినవాళ్ళ "Celebrated seven habits" ఏంటో పొల్లుపోకుండా తెలుసుకొని మనమూ వాటిని అలవాటు చేసుకుంటే ఖచ్చితంగా డబ్బొస్తుందా ?

రాదు, రానేరాదు. ఎప్పటికీ రాదు.

డబ్బుయోగాన్ని మనిషి నుదుట దేవుడు రాయాలి. అలా రాయాలంటే మన పూర్వజన్మపుణ్యం కలిసిరావాలి. మన పుణ్యం ఖాతాలో డబ్బుంటే దాన్ని ఎవఱూ ఆపలేరు. ఆ నమ్మకం నిజంగా ఉంటే వెధవపనులు చేసి సంపాదిద్దామనే సంకల్పం మనుషుల్లో కలగదు. "దేవుడున్నాడు. ఆయన్ని నేను నమ్ముతున్నాను. ఆయన నాకూ, నా కుటుంబానికీ అన్యాయం చేయడు. నా భక్తి, నా పుణ్యం, నా మంచితనం ఇవే నా వాళ్ళని కాపాడతాయి" అని నమ్ముకుంటే అదే జఱుగుతుంది. కానీ ఈ రోజుల్లో ఎవరలా నమ్ముకుంటున్నారు ? ఆత్మవిశ్వాసం పేరుతో తమ జీవితాల బాధ్యత పూర్తిగా తమ మీదనే వేసుకుంటున్నారు. నిజానికి వాళ్ళ చేతుల్లో ఏమీ లేదు, అలా వేసుకోవడం తప్ప, అదీ ఎవడో చవకబారు వ్యక్తిత్వ చిట్కాలు చెప్పాడని ! ఈ కాలంలో పెచ్చుమీఱిన అవినీతికి కారణం దేవుడి మీద నమ్మకం లోపించడం. ఆయన తమ సంగతీ, తమ తరువాతి తరాల సంగతీ చూసుకుంటాడని విశ్వసించకపోవడం. తమకి చెందని తమ జీవితాల బరువుని తామే మొయ్యాలనుకోవడం.

Give God a chance. Give Nature a chance. Give spontaneity a chance.

ఇదే కర్మయోగం బోధించేది. ఆ తరువాత మీ జీవితం ఎంత నమ్మలేని విధంగా ఆనందమయంగా మారిపోతుందో మీరే చూస్తారు.

14.11.2009

భారతీయ జ్యోతిశ్శాస్త్రాన్ని వ్యాపింపజేసే కృషిలో తెల్ల అమెరికన్లు

యోగా లాగానే భారతీయ జ్యోతిష్యమూ, వాస్తూ అమెరికాలో శీఘ్రంగా వ్యాపిస్తున్నాయి. అయితే యోగాని భ్రష్టు పట్టించినట్లుగా లేదా దానికి క్రైస్తవ ట్యాగ్ వేయగలిగినట్లుగా జ్యోతిష్యానికి వేయడం కష్టం.  పాశ్చాత్య జ్యోతిశ్శాస్త్రాన్ని వదిలేసి మఱీ, భారతీయ పద్ధతిలోకి వచ్చేసిన తెల్ల అమెరికన్లు కూడా ఉన్నారు. ఈ క్రింది లంకెలు తెఱిచి చూడండి. ఈ లంకెల్లో Vedic astrologers అనే పేరుతో ప్రస్తావించబడ్డవాళ్ళంతా తెల్ల అమెరికన్లే తప్ప భారతీయ సంతతివారు కారని గమనించవలసినది. ఉదాహరణకి Dennis Flaherty అనే తెల్లాయన ఆ దేశంలో భారతీయ జ్యోతిష్యం మీద పెద్ద ఆథారిటీ. ఈయన మొదట పాశ్చాత్య పద్ధతిలో జాతకాలు వేసేవాడు. భారతీయ జ్యోతిష్యాన్ని చదివాక అది వదిలిపెట్టి పూర్తిగా ఈ మార్గపు జ్యోతిష్కుడుగా మారాడు. అయితే ఈ క్రమంలో, యోగా మాదిరే భారతీయ జ్యోతిష్యం కూడా అక్కడ మంచి ధనసంపాదనామార్గంగా, వ్యాసంగ ఎంపిక (career choice) గా మారుతోంది. కానీ శాస్త్రాల్ని నిగూఢంగా ఉంచితే అవి మరణిస్తాయి. వాటికి సామాజిక ప్రయోజనాన్ని కల్పించి నలుగుఱిలోకీ తెస్తే తప్ప అవి బ్రతకవు. ఏ సామాజిక ప్రయోజనాన్నయినా ఉచితంగా అందించడం సాధ్యం కాదు. కనుక ఆ దిశలో శాస్త్రాల్ని వ్యాపారీకరించడం వాటి మనుగడ కోసం ఒక అనివార్య పరిణామమేమో ! 

http://www.acvaonline.org/ 

http://www.soulhealing.com/may02astro.htm 

http://vedicsciences.com/consultations.html 

http://www.jyotishstar.com/planetary-tips-feb-2012.html

పవిత్ర హృదయునికి శ్రద్ధాంజలి

ఈనాడు రామోజీరావుగారి చిన్న కుమారుడు, ఉషోదయా ఎంటర్ ప్రైజెస్ మేనేజింగ్ డైరెక్టరు, బహుముఖ ప్రజ్ఞాశాలి అయిన శ్రీ చెఱుకూరి సుమన్ గారు 7-9-2012 రాత్రి హైదరాబాదు యశోదా హాస్పిటల్ లో మరణించారు. ఆయనకి చాలా కాలంగా అస్వస్థతగా ఉందని తెలుస్తోంది. ఆయన వయస్సు 46 సంవత్సరాలు మాత్రమే. ఆయనకు భార్యా, ఒక కుమార్తే, ఒక కుమారుడూ ఉన్నారు. కీ.శే. సుమన్ సమాజంలో అత్యున్నత వర్గానికి చెందినప్పటికీ ఆ భేషజాలేమీ పెట్టుకోకుండా తెలుగు భాషాభిమానిగా, తెలుగుతల్లి ఆరాధకుడుగా కొనసాగారు. తండ్రికున్న అనేక సంకుచిత భావాలతో ఆయన ఎప్పుడూ ఏకీభవించలేదు. వ్యాపార కుటుంబంలో జన్మించినప్పటికీ ఒక కవిగా, పండితుడుగా, సంగీతవేత్తగా, నటుడుగా, చిత్రకారుడుగా మాత్రమే ఆలోచించేవారు. ఈనాడుగ్రూప్ మీడియాలో వీలైనంత ఎక్కువగా తెలుగుపదాలూ, వీలైనంత తక్కువగా విదేశీ పదాలూ ఉపయోగించడానికి ఆయన స్ఫూర్తి నిచ్చారు. అనేకమంది కళాకారులకూ, రచయితలకూ ఆశ్రయమయ్యారు. ఆయనలాంటి బహుముఖ ప్రజ్ఞాశాలిని మళ్లీ చూడడం కష్టం. వేంకటేశ్వరస్వామిపై వేయి సంకీర్తనలు మొదలైన తన ఆధ్యాత్మిక  రచనల ద్వారా సుదీర్ఘకాలం దైవచింతనలో గడిపిన ఆ అక్షర తపస్వి అకాల మరణం తెలుగుభాషా ప్రేమికులకూ, హిందూ మతాభిమానులకూ శరాఘాతం లాంటిది. ఆయన పవిత్రాత్మకు ఆ పరాత్పరుడు సద్గతులను ప్రసాదించాలని ప్రార్థిస్తున్నాము.